در خانه ی قلبت را باز کن تا نماند پشت دری بسته محبت
نا امیدانه به این عشق سلام مکن
غریبانه به این خوشبختی منگر
که جغد شوم سالهاست که از بام خانه ات پریده
و آنچه بر جای مانده است
پرستوی خبر چین عاشقی است
که خبر می آورد از آسمان آبی و صاف
آسمانی که منتظر پرواز پرنده ای ست
تا او را ببرد به سرزمین گرم خیال
گرچه شکستی عهد را مثل غرور ترد من
اما چنان دیوانه ام که با غمت سر میکنم
گفتی محبت کن برو
باشد خداحافظ
ولی
رفتم که تو باور کنی دارم محبت میکنم
کاش دریا کمی از درد خودش کم
می کرد
غرض می داد به ما هر چه
پریشانی بود
کاش چشمان پر از پرسش مردم
کمتر
غرق این زندگی سنگی و
سیمانی بود
سلام
طولانی ترین سلام تقدیم به بزرگترین مسافر دنیا...
به صاحب طولانی ترین انتظار عاشقترین قلبها...
تقدیم به الهه ی ناز ...
که هیچ معشوقی قدر او برای آمدن ناز نکرد
فریب ما نخور آقا ؛ دروغ می گوییم
به جان «حضرت زهرا» دروغ می گوییم
چه انتظار ظهوری ، چه درد هجرانی !
میا میا گل طاها ؛ دروغ می گوییم
تمام چشم به راهی و انتظار ظهور
و ندبه های فرج را دروغ می گوییم
دلی که مأمن دنیاست ؛ جای مولا نیست
اسیر شهوت دنیا ؛ دروغ می گوییم
کدام گریه غربت کدام اشک فراغ
قسم به "ام ابیها" دروغ می گوییم
زبان ؛ سخن ز تو گوید ولی برای "مقام"
به پیش چشم خدا ما دروغ می گوییم
خلاصه ؛ ای گل نرگس کسی به فکر تو نیست
و ما به وسعت دریا دروغ می گوییم
مرا ببخش عزیزم که باز می گویم
میا میا گل طاها ؛ دروغ می گوییم
برگرفته از http://elahenaz59.parsiblog.com/
به سراغ من اگر می آیید
پشت هیچستانم
پشت هیچستان جایی ست
پشت هیچستان رگهای هوا
قاصدهایی ست
که خبر می آرنداز گل واشده ی دور ترین بوته ی خاک
پشت هیچستان چتر خواهش باز است
تا نسیم عطشی در بن برگی بدود
زنگ باران به صدا می آید
آدم اینجا تنهاست
و در این تنهایی سایه ی نارونی تا ابدیت جاری ست
به سراغ من اگر می آیید نرم و آهسته بیایید
مبادا که ترک بردارد چینی نازک تنهایی من
ومن با آنکه میدانم تو هرگز یاد من را با عبور خود نخواهی برد
هنوز آشفته ی چشمان زیبای توام
برگرد ببین که سرنوشت انتظار من چه خواهد شد
کنار دیدگانت چشمه ای بود و من در پای چشمه تشنه ماندم
تو بی آنکه بپرسی این عطش چیست
از آب چشمه نوشیدی و رفتی
سفره را نانی باید
راه را گامی
سکوت را سخنی
تشنه چشمی طلب کند
و چشم نگاه را
نگاه با کلام می آید
و کلام با سلام
خودم رادر آینه نگاه کردم
راستی کدامیک از ما تصویر دیگری هستیم؟
چه ماجرای عجیبی ست این تپیدن دل
و اهل عشق چه رسواست بین آدم ها
تو میگی افتاب رو دوست داری
ولی وقتی آفتاب میشه میری تو سایه
تو میگی بارون رو دوست داری
ولی وقتی بارون می باره چترت رو باز میکنی
تو میگی باد رو دوست داری
ولی وقتی باد می وزه پنجره رو میبندی
پس چطور باور کنم وقتی میگی دوست دارم
ای ستاره ها که از جهان دور چشمتان به چشم بی فروغ ماست
نامی از زمین و از بشر شنیده اید در میان آبی زلال اسمان؟
گوشتان اگر به ناله ی من آشناست
از سفینه ای که می رود به سوی ماه
از مسافری که می رسد ز گرد راه
از زمین فتنه گر حذر کنید
پای این بشر اگر به آسمان رسد
روزگارتان چو روزگارما سیاست
ای ستارهای که پیش دیده ی منی
باورت نمی شود که در زمین هر کجا به هر کسی که می رسی
خنجری میان مشت خود نهفته است
پشت هر شکوفه ی تبسمی خار جانگذای حیله ای نهفته است
وانکه با تو می زند صلای مهر
جز به فکر غارت دل تو نیست
ای ستاره ما سلام مان بهانه است
عشقمان دروغ جاودانه است
ای ستاره باورت نمی شود که در زمین
غنچه های نو رس امید
لب به خنده وا نکرده مرده است
این سپیده ها دگر سپیده نیست
رنگ چهره ی زمین پریده است
ای ستاره ای ستاره ی غریب
از بشر مگوی و از زمین مپرس
بگذریم از این ترانه های سرد
بگذراز من ای ستاره شب گذشت
قصه ی سیاه مردم زمین
بسته راه خواب ناز تو
شب بخیر
چقدر شعر نوشتیم برای باران
غافل از دل دیوانه که بارانی بود
یه داستان و گذاشتم توی این آدرس
دوست داشتین بخونین
یه چند روزی هم نیستم که آپدیت کنم
تا بعد
خداحافظ
http://www.jonooon.blogsky.com
سلام حالتون خوبه؟
روز تابستونیتون بخیر
خوش میگذره؟
مواظب خودتون باشین
وشاد و و پیروز
مممنون از نظراتتون
نمیرنجم اگر باور نداری عشق نابم را که عاشق از ایاب افتاده در این عصر عیاری صدا صدای عشق
کشتن نیست اگر چه بر صدایش زخم زد
تیغ تاتاری این جا برای از تو نوشتن هوا کم است دنیا برای ازتو نوشتن مرا کم است اسیر من نه این
که مرا شعر تازه نیست من از تو مینویسم و این
کیمیا کم است سرشارم از خیال ولی کفاف نیست در شعر من حقیقت یک ماجرا کم است تا این غزل
شبیه غزل های من شود چیزی شبیه حضور شما کم
است گاهی تو را کنار خود احساس می کنم اما چقدر دل خوشی خواب ها کم است
یکی از دوستان معنی این شعر رو که نوشته بودم خواسته
شبی مجنون به لیلی گفت که ای محبوب بی همتا
تو را عاشق شود پیدا ولی مجنون نخواهد شد
من از این شعر این برداشت رو کردم که:
مجنون به لیلی میگه که ممکنه روزی کسی عاشق تو بشه وابراز علاقه کنه
ولی مثل من مجنون و دیوانه ی تو نمی شه
که در اصل اسم مجنون قیس بنی عامر بوده و مردم اون زمان بهش لقب مجنون دادن
یعنی جن زده یا به زبان غربی ها الیناسیون(جن زده شدن)
شبی مجنون به لیلی گفت که ای محبوب بی همتا
رنگ عشق
جماعتی عشق را آبی میدانند
همرنگ آسمان و دریا
وعده ای سبز
که رنگ زندگیست و رنگ بهار
و مردمی که اسب رویا هایشان سپید است
عشق را همرنگ برفهای بکر کوهستان میدانند
و اما من معتقدم,
عشق سیاه است,
چرا که بارها آن را درعمق نگاه تو دیده ام
نگاهت معبدی است در راه رسیدن به معبد رازها
و من عاشقی از جنس بودا
که از معبر نگاهت به معبد رازهایت دست یافتم
به خدا قسم که تویی تنها کسم
ای آهوی رمنده ی صحرای خاطره در واپسین غروب بهار
نام مرا به خاطر بسپار
کنم هر شب دعایی کز دلم بیرون کند مهرت
ولی آهسته می گویم خدایا بی اثر باشد
من در این مسلخ عشق نه که قربانی بی مهری یک بت گشتم!
تو اگر بت شدی و من به پرستیدن تو خو کردم,
بت تو ساخته دست خودم بود,
که سازنده بت با همان قدرت سازندگی اش,تاب شکستن دارد
من شکستم بت خود ساخته ام را
من از این پس حتی به تماشای شکست تو نخواخم آمد
تا تو خود زجر کشی,ناله کنی من مگر فولادم؟یا مگر خون تو رنگین تر است؟
هرگز
من تمنا نکردم که تو با من باشی
تو به من گفتی: هرگز هرگز
پاسخی سخت و درشت
و مرا غصه این هرگز کشت
روی یک برگ سفید من نوشتم قطره تو نوشتی دریا
من نوشتم من و تو تو نوشتی نه ما
نازنین یادت هست چه صمیمانه و ساده من و تو ما شده بود
کاش آن روز نمی آمد که روی یک برگ سفید تو نوشتی قطره من نوشتم دریا
قصدم این بود که ما بنویسیم تو نوشتی من و تو
چه کسی باور داشت فاصله بین من و تو قد دریا شده بود
داستان
در باور وخیال راه می رفتم به تخته سنگی بر خوردم که روی آن نوشته بود
اگر جوانی عاشق شد چه باید کرد؟
نوشتم صبر
چندی بعد بر حسب تصادف گذرم به همان تخته سنگ افتاد
که روی آن نوشته شده بود
اگر جوانی عاشق صبر نداشت چه باید کرد؟
نوشتم بمیرد
بعد از چندی برای گر فتن جوابم سراغ تخته سنگ رفتم
دیدم که کنار آن جوانی بدون هیچ کلامی مرده بود.......
دستهایم را در باغچه می کارم
سبز خواهم شد می دانم می دانم
و کبوترها در گودی انگشتانم تخم خواهند گذاشت
قفسی باید ساخت
هر چه گنجشک و قناری در دنیا هست
با کبوترها و پرستوها را یک جا باید به قفس انداخت
دیر زمانیست که پرواز کبوترها درفضا ممنوع است
که چرا به حریم حرم جت ها خصمانه تجاوز شده است
روزگاریست که خوبی خفته ایت و بدی بیدار است
و هیاهوی قناری ها خواب جت ها را آشفته است
زندگی رسم خوشایندیست
زندگی بال و پری دارد با وسعت مرگ
پرشی دارد اندازه ی عشق
زندگی چیزی نیست که لب طاقچه عادت از یاد من و تو برود
این شعر سهراب و خیلی دوست دارم
یه تیکشو مینویسم بقیشم بمونه از مسافرت برگردم
من به آغاز زمین نزدیکم
من به دیدارکسی رفتم در آن سر عشق
چیزها دیدم در روی زمین
کودکی را دیدم ماه را بو می کرد
قفسی بی در دیدم
نردبانی که از آن عشق می رفت به بام ملکوت
من گدایی دیدم دربه در می رفت آوار چکاوک می خواست
و الاغی دیدم یونجه را می فهمید
شاعری دیدم هنگام خطاب به گل سوسن می گفت شما!
من صدای نفس باغچه را میشنوم
و صدای پاک پوست انداختن مبهم عشق
من صدای قدم خواهش را می شنوم
و صدای پای قانونی خون را در رگ
من به آغاز زمین نزدیکم
نبض گلها را میگیرم
من ندیدم دو صنوبر را با هم دشمن
من ندیدم بیدی سایه اش را بفروشد به زمین
رایگان می بخشد
من به سیبی خشنودم
من به آغاز زمین نزدیکم
آفتاب اشعه ی طلایی خود را از لابلای شاخه های درختان نخل که پنچه در آسمان
انداخته اند برمی چینند.
سایه ی سکوت غم انگیزی گویی برآنها سنگینی می کند.
امواج آب رود که سرخی کم رنگ شفق را منعکس می سازد با زمزمه های لطیف خود
گذشت قرون واعصار را خبر می دهد وبه تو می گوید :
یکروز دیگر از عمر گرانبهای تو گذشت
هر کجا هستم و باشم آسمان مال من است
پنجره عشق هوا فکر زمین مال من است
چه اهمیت دارد اگر گاه می روید قارچ های قربت
مته روی خشخاش همرهان بگذاریم
از نگاه چپ چپ دیده را برداریم
سینه ها پر درد است
درد را بشناسیمبه چه نیکوست کلاس اول
رئی تخته سیاه بنگاریم که هستی عشق است
مهربانی پل تنهایی ماست
دیده را باید شست
با صفاتر باشیم
عشق حرمت دارد
مرزمان بستر آب
دلمان سنگ صبور تیشه بر ریشه گلهای صبور نزنیم
اطلسی باید کاشت
تا به کی باید گفت سرخ و سبز
زرد هم رنگ بدی نیست
چرا آبی در یا نشویم
گوشه باغ جامه ای یافتم
تار و پودش از عشق
خواستم تا به تواش هدیه کنم
لیک دیدم که در آن گوشه باغ
لاله ای پنهانی به نسیمی میگفت
جامه عشق برازنده هر قامت نیست
چه ساده قلبی با قلبی آشنا می شود وچه سهل دستی دستی را می فشارد
وچه آسان نگاهی به نگاهی خو میگیرد وتلخ کلامی نه چندان زیبا دو قلب را از هم جدا میکند
اما جدایی ها حاکی از آن نیست که دوستی ها رافراموش کنیم
آسمان آبی نیست
روز آبی بود
یاد من باشد فردا هرچه پروانه می افتد در آب زود از آب درارم
یاد من باشد کاری نکنم که به قانون زمین بر بخورد!!!
یاد من باشد تنها هستم
ماه بالای سر تنهاییست
آه ای کودکی گم شده ام سبزهها منتظرند تا قدم های تو را بشمارند
تو می آیی آیا؟ من از این جاده ها سخت دلم میگیرد
کاش هر جادهای آمدن و ماندن بود
رفتنت آخر خندندن بود
من از این برف دلم می گیرد
برف یعنی که سفید
برف یعنی که پا نگذارید کفشتان گل دارد
برف یعنی که سیا هی زشت است و سفیدی زیباست
پس همین است که وقتی برف است بچه ها خوشحال اند
ولی افسوس که برف دل من آب شده!!!
بیرنگ بهتر است!!!
سکوتی سرد حاکم گشته بر دنیا که من آنرا سکوت مرگ میخوانم
من این را نیک میدانم که هر رنگی در این دنیا چه معنای بدی دارد
بجز رنگ نگاه خسته ی مردی که از سرمای تابستان
بله سرمای قلب سنگ تابستان
به یگ گلبرگ گل شب بو شده مبهوت
همان مردی که دی شب ندای غصه را سر داد
همان مردی که فرزندش
برای تکه ای نان گریه ها میکرد
همان مردی که فرزندش نمیدانست رنگ پرتقالی چیست
من این را نیک میدانم که هر رنگی در این دنیا چه معنای بدی دارد
همان رنگ بنفشابی که دیوار فلان زندان بی در داشت
همان رنگ سیاهی که به رنگ قلب سنگ آدمی بی عشق و ایمان بود
همان رنگ
نمی دانم چه رنگی بود
که مردی خسته و بی چیز را از میان مردمان دیگر دنیا جدا می کرد
همان رنگی که طفل مرد تنهایی نمی داند که رنگ چیست
نمیداند کدامین میوه آن رنگ درخشان را به خود دارد
من این را نیک میدانم که هر رنگی در این دنیا چه معنای بدی دارد
واین دانستن من بهر من درد است و بیماری
من این آگاهی پر درد را هرگز نمیخواهم
ومی گریم بر این دنیا که همچون یک کویر سوت و کور است
ومی گریم و می گویم خدای من
مرا رنگی عطا فرما که بیرنگ است
ومن بیرنگ را دوست تر دارم
چرا که نیک میدانم که هر رنگی در این دنیا چه معنای بدی دارد
به آسمان گفتم ای آبی زیبا کاش بال داشتم و به سویت پر میکشیدم
آسمان گفت:
بی خیال بابا دوره این حرفها گذشته
روزگار غریبی بود، جنگلی بود که درخت نداشت
شکارچی بود که تفنگ نداشت تفنگش فشنگ نداشت
با تفنگی که فشنگ نداشت
می زنه به آهویی که سرنداشت و میندازدش تو کیسه ای که
ته نداشت
اگر چه این شعر سر و ته نداشت ولی ارزش سر کار گذاشتنو داشت
می گویند شیشه ها احساس ندارند
ولی من خودم دیدم
روی شیشه ی بخار گرفته ای
کسی نوشته بود
دوستت دارم
و شیشه آرام می گریست
در زمان های قدیم جنسیت مرد
و زن در انسان ها یک جور و باهم
بود. تا اینکه مشیّت خداوند بر آن
قرارگرفت که انسان ها را به دو
نیمه متفاوت از یکدیگر جدا کند.
از آن زمان انسان ها در جهان
سرگردانندو درجستجوی یکدیگر.
و عشق در واقع آنگونه اشتیاق
و تمایلی است که ما به آن نیمه
ی از دست رفته ی خویش داریم.
در آین صورت هر کدام از ما در
گوشه ای از جهان همزادی داریم
که با او در گذشته جسم واحدی
را تشکیل می داده ایم.امّا هیچ کس هرگز آن نیمه ی دیگر خوش را نمی یابد
پروانه بیدار است باد می وزد مبادا چراغها از نفس بیفتند
پیراهن ابرها خیس است من بیدارم باد عصیان می کند آن خیابان روبرو منتظر من است
مبادا خاطراتمان رنگ ببازند کاجها چه زیبا شده اند حرفهای من می خواهند برهنه در باران بایستند
چرا ستاره هاهیچ وقت نمی خوابند چرا تو نمی آیی آن خیابان روبرو منتظر توست
من چند قطره باران و عطر کوهها را به هم آمیخته ام و در شیشه ای کوچک ریخته ام
تا وقتی آمدی بروی تو بپاشم دلم بیدار است و من لبریز نور و آوازم
صدای که جاری می شود به سوی انتهای باغ می رود بوسه هایم را به همراه کوچه و گلاب
به زیباترین کبوتری که در پشت بام همسا یه مان زندگی می کند می دهم تا به خانه ات بیاورد
بوی پونه را هیچ آینه ای به من نشان نمی دهد
می خواهم خواب دره ها و دلتنگی بنفشه ها را قاب بگیرم وبر دیوار اتاقم بزنم
می خواهم روزی که حتی سنگها شاعر می شوند تو را لب چشمه صدا کنم
لبهایم همیشه از نام آبی تو تروتازه اند چرا به ایوان خانه ی من نمی آیی
می دانم که ترانه های کهنه ی من قابل تو را ندارند
می دانم که پنجره ام شکسته وساعتم در خوابی عمیق فرو رفته است قول می دهم
وقتی تو را دیدم سکوت کنم تا به حرف چشمهایم گوش کنی
نمی دانم کی شاعر شدم فقط می دانم گلابی ها خنده بر لب داشتند وسیب ها
لباس سرخ خود را پوشیده بودند
من به آینه ها که بی هیچ وا سطه ای تو را می بینند وچشم در چشم تو می دوزند حسودی می کنم
من به هوا که همیشه به درون تو سفر می کند وگرم وپر شور باز می گردد حسودی می کنم
من به درختانی که هر روز ساعتی مانده به غروب از کنارشان می گذری حسودی می کنم
نمی دانم کی شاعر شدم
فقط می دانم شب قبل تو به خوابم امده بودی وصبح که بیدار شدم بالشم لبریز شعر بود وگریه
در زمانهای بسیار قدیم وقتی هنوز پای بشر به زمین نرسیده بود
برای نخستین بار فضیلت ها و تباهی ها در همه جا شناور بودند
خسته تر و کسل تر از همیشه ناگهان، ذکاوت ایستاد و گفت
بیایید یک بازی بکنیم مثلا غایم باشک
همه از این پیشنهاد شاد شدند و دیوانگی فورا فریاد زد
من چشم میگذارم ، من چشم میگذارم
و از آنجائیکه هیچکس نمی خواست بدنبال دیوانگی بگردد
همه قبول کردند او چشم بگذارد و به دنبال آنها بگردد
دیوانگی جلوی درختی رفت
و چشمهایش را بست و شروع کرد به شمردن
یک.... دو.... سه.... همه رفتند جایی پنهان شوند
لطافت خود را به شاخ ماه آویزان کرد
خیانت داخل انبوهی زباله پنهان شد
اصافت در میان ابرها پنهان شد
هوس به مرکز زمین رفت
دروغ گفت زیر سنگی پنهان می شوم اما به ته دریاچه رفت
طمع داخل کیسه ای رفت که خودش دوخته بود
و دیوانگی مشغول شمردن بود هفتاد و نه... هشتاد.... هشتاد و یک
همه پنهان شده بودند به جز عشق که همواره مردد است
و نمی توانست تصمیم بگیرد
که جای تعجب ندارد همه میدانیم پنهان کردن عشق مشکل است
و در همین حال دیوانگی به پایان شمارش میرسید
نود و پنج.... نود و شش.... نود و هفت....
درست وقتی دیوانگی به صد رسید عشق پرید
و در بین یک بوته گل رز پنهان شد
دیوانگی فریاد زد دارم میام، دارم میام
دیوانگی برگشت واولین کسی را که پیدا کرد تنبلی بود
زیرا تنبلی به خاطر تنبل بودنش جایی پنهان نشده بود
و لطافت را یافت که به شاخ ماه آویزان بود
دروغ از ته دریاچه، هوس در مرکز زمین
یکی یکی همه را پیدا کرد به جزعشق، نا امید و ناتوان از یافتن عشق
حسادت در گوشهای دیونگی زمزمه کرد
تو فقط باید عشق را پیدا کنی و او پشت بوته گل رز است
دیوانگی شاخک چنگال مانندی را از درخت کند
و با شدت و هیجان زیاد آن را در بوته گل رز فرو کرد
و دوباره و دوباره تا با صدای ناله ای متوقف شد
عشق از پشت بوته بیرون آمد
و با دستهایش صورت خود را پوشانده بود
و از میان انگشتانش قطرات خون پیدا بودند
شاخه ها به چشمان عشق فرو رفته بودند
طوری که او را کور کرده بودند دیوانگی گفت
من چه کردم من چه کردم
چگونه می توانم تو را معالجه کنم و عشق پاسخ داد
تو نمی توانی مرا معالجه کنی اما اگر می خواهی
کاری بکنی راهنمای من شو و اینگونه بود که
از آن روز عشق کور است و دیوانگی همواره در کنار اوست
گاه می اندیشم
خبر مرگ مرا با تو چه کس می گوید
آنزمان که خبر مرگ مرا از کسی می شنوی روی تو را
کاشکی میدم
شانه بالا زدنت را بی قید
و تکان دادن دستت که مهم نیست زیاد و تکان دادن سر را
که عجب عاقبت مرد!
کاشکی میدیدم
چه کسی باور کرد جنگل جان مرا عشق تو خاکستر کرد؟
شاگردی از استادش پرسید: عشق چیست؟
استاد در جواب گفت: به گندمزار برو و پر خوشه ترین شاخه را بیاور
. اما در هنگام عبور از گندم زار به یاد داشته باش
که نمی توانی به عقب برگردی تا خوشه ای بچینی
شاگرد به گندمزار رفت و پس از مدتی طولانی برگشت
استاد پرسید: چه آوردی؟ و شاگرد با حسرت جواب داد: هیچ
هرچه جلو میرفتم خوشه های پر پشت تر میدیدم
و به امید پیدا کردن پر پشت ترین تا انتهای گندمزار رفتم.
استاد جواب داد: عشق یعنی همین
شاگرد پرسید: پس ازدواج چیست؟
استاد به سخن آمد که: به جنگل برو و بلندترین درخت را بیاور
اما به یاد داشته باش که باز هم نمی توانی به عقب برگردی
شاگرد رفت و پس از مدت کوتاهی با درختی برگشت
. استاد پرسید که شاگرد را چه شدو او در جواب گفت
به جنگل رفتم و اولین درخت بلندی را که دیدم انتخاب کردم
ترسیدم که اگر جلو بروم باز دست خالی برگردم
استاد باز گفت: ازدواج یعنی همین
در آغاز آسمان به زمین خیلی نزدیک بود
همان طور که مردم و شهرها به هم نزدیک بودن در آن زمان مردم نه گندم می کاشتند و نه درو می کردن
هیچکس هم گرسنه نمی ماند چون هر وقت هر کی می خواست چیزی بخوره یه تیکه از آسمان و می
کند و می خورد.مردم هم کار زیادی نداشتن نه مردا مجبور بودن کار کنن نه زنها آشپزی فقط قصر های
زیبا می ساختن و دور هم جمع میشدن و تعریف می کردن
باگذشت زمان مردم کم کم شروع کردن به اصراف کردن آسمان از دست مردم عصبانی شده بود
اسم حاکم اوبا بود یه روز ابرهای تیره قصر اوبا رو فرا گرفت و صدایی بلند شد که می گفت ای اوبا مردم
تو من و عصبانی کردن دیگه دوست ندارم خودمو توی زباله ها ببینم
اوبا به جار چی هاش دستور داد که خبر و به مردم برسونن مردم هم به خودشون اومدن
روزا میگذشت تا اینکه...
جشن عید شروع شد و همه به قصر اوبا دعوت شدن ۵روز جشن و پایکوبی ادامه داشت
زنی به اسم آدیس در آن زمان زندگی می کرد که هیچوقت سیر نمی شد
گردنبند های زیادی به خودش آویزان کرده بود طوری که نمی تونست راه بره ولی بازم گردنبند های
بیشتری می خواست
۱۲ تا بچه داشت اما همیشه احساس می کرد خونش خالیه
از همه بدتر اینکه هیچوقت سیر نمی شد
وقتی که جشن تمام شد همه به خانه برگشتند آدیس احساس گرسنگی کرد یه تیکه از آسمون و کند
ولی نتونست همشو بخوره شوهرو بچه ها شو صدا کرد اونام نتونستن
همسایه ها و همسایه های همسایه ها رو خبر کردن ولی هنوز اون تیکه توی دست آدیس بود
پیش خودش گفت حالا اینم جز زباله ها بشه که چیزی نمی شه
تیکه ی آسمان و توی زباله ها انداخت و رفت
یه دفعه صدای آسمان بلند شد ابر های سیاه دور قصر اوبا جمع شدن آسمان گفت:
ای اوبا مردم تو حرمت منو نگه نداشتن
من دیگه به جایی میرم که دست شما بهم نرسه به دور دست ها میرم
از این به بعد شما باید به جنگل ها برین و شکار کنین و کشاورزی کنین شاید قدر زحمت خودتونو بدونین
بله از اون روز بود که آسمان به دور دست ها رفت